دوره 17، شماره 3 - ( مجله مهندسی برق و الکترونیک ایران - جلد 17 شماره 3 1399 )
جلد 17 شماره 3 صفحات 16-11 |
برگشت به فهرست نسخه ها
گروه مهندسی کامپیوتر- دانشکده فنی و مهندسی- دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب- تهران- ایران
چکیده: (2189 مشاهده)
نانورباتیک، به عنوان یکی از مهم‌ترین شاخه‌های فناوری نانو شامل طراحی، کنترل و برنامه‌نویسی ربات‌ها در مقیاس نانو می‌باشد. با کاربردی شدن بیونانوربات‌ها (نانوربات‌های زیستی)، دنیای علم پزشکی دگرگون خواهد شد. با بهکارگیری این اجزای زیستی، نانوداروها می‌توانند وارد بدن شده و بخش‌های آسیب‌دیده را شناسایی و یا درمان کنند. علاوه برآن، همان‌طورکه می‌دانیم اشکالات و خطاها همه‌جا وجود داشته و می‌توانند روی سیستم‌ها تأثیر گذاشته و نتایج و اثرات نامطلوبی را درپی داشته باشند؛ بنابراین، نیازمند سیستم‌هایی هستیم که بتوانند این اشکال‌ها را تحمل کرده و همچنان به عملکرد صحیح خود ادامه دهند؛ به‌چنین سیستم‌هایی، سیستم‌های تحمل‌پذیر اشکال می‌گویند. در این مقاله، به بررسی مشخصات تحمل‌پذیری اشکال در سیستم‌های بیونانورباتیک پرداخته و راه‌کارهایی برای برطرف‌کردن این اشکال‌ها با استفاده از مفهوم افزونگی و مدل‌سازی قابلیت اطمینان با روش مارکوف ارائه مینماییم. در نهایت نیز برای اولین بار نانوربات‌های زیستی قابل اطمینانی با روش افزونگی سه‌پیمانه‌ای ارائه میشود که در مقایسه با ساختارهای موجود استحکام بیشتری داشته و در مقابله با اشکال‌ها و خطاها تحمل‌پذیری اشکال بیشتری دارند.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License (CC BY NC 4.0) قابل بازنشر است. |